Εγώ όμως, θα στο εξομολογηθώ, γίνομαι καλά μόνο με πενιές. Άμα ακούω σόλο μπουζούκια και μπαγλαμάδες στρώνει το μέσα μου.
Γιορτές και σχόλες, Κυριακές και καθημερινές, χαρές και λύπες θα ρίξω μέσα μου τη λυτρωτική φωνή του Καζαντζίδη, το δωρικό μέταλλο του Μπιθικώτση, την ανδροπρέπεια του Διονυσίου. Θα ερωτευτώ ξανά με Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Πάριο και Βοσκόπουλο.
Θα μελαγχολήσω τέρμα με Πουλόπουλο και γενικώς με τις ελαφρολαϊκές ανατάσεις των ύστερων 70ς και των πρώιμων 80ς.
Θα πνιγώ σε ένα ζεϊμπέκικο ατελείωτο και σε μια πενιά λυπητερή.
Θα βρώ ξανά τη χαρμολύπη που διάβαζα με δέος στον Ιωάννη της Κλίμακος και στον Συμεών τον Νέο Θεολόγο. Θα αναγεννηθώ απ' τις στάχτες μου.
Όταν ακούω Καζαντζίδη είναι λες και διαβαζω το Ευαγγέλιο (Φαίδων)
Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, ο μουσικός, ο πολιτισμικός, ο πνευματικός.
Δεν λέω πως οι άλλες παραδόσεις είναι στείρες κι άσχημες.
Δεν θα τό 'λεγα ποτέ. Πολλά πράγματα αλλότρια μ' έχουν συγκινήσει άλλωστε.
Αλλά τα δικά μου λειτουργούν σαν ζύγι και μέτρο. Σαν φίλτρο. Σαν την αγκαλιά της μάνας μου. Όλες οι μανάδες είναι ιερές. Η δική μας όμως, είναι Εκκλησία όπως λέει κι ένας σπουδαίος δάσκαλος μου. Έτσι και η μουσική. Αναζητάς και βρίσκεις, αλήθεια κι αυθεντικότητα στον καθ' ημάς τρόπο. Στη Ρωμηοσύνη μας. Στον υπαρξιακό μας νεοελληνισμό.
Εν παντί καιρώ και πάση ώρα.
Θεολόγος που ακούει Καζαντζίδη και γενικώς λαϊκό τραγούδι,
βρίσκεται στη γραμμή των Αγίων Πατέρων
και των Οικουμενικών Συνόδων εν ασφαλεία και ειρήνη.
Όποιος θεολόγος ακούει εντεχνούλι κρυφίως,
ρέπει εις τον Οικουμενισμόν και καλά θα κάνει
να το εξομολογηθεί στον Πνευματικό του.
Επιτίμιο για την δεύτερη περίπτωση προτείνουμε τα άλμπουμ:
«Υπάρχω» και «Εγώ είμαι αετός» του αειμνήστου λαϊκού μας βάρδου.
Είπον κι ελάλησα κι αμαρτίαν ούκ έχω.
Φαίδων Χριστοδουλάκης,
ΜΑ Θεολογίας
Δείτε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου