Φαίδων Χριστοδουλάκης
Επιστρέφω σπίτι με τα πόδια από Πλατεία Καλογήρων και περπατάω την Αγίου Δημητρίου. Παρόλο το τσουχτερό ξεροβόρι η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη και σου δημιουργεί μια διάθεση να περπατήσεις.
Διαδρομή σε μια φωτισμένη λεωφόρο που έχει βάλει τα καλά της, μαγαζιά να αστράφτουν με πλήθος πολύχρωμα φωτάκια και φωτισμένες βιτρίνες με ψεύτικα χιόνια, γκι και χίλια δυό στολίδια, παράλληλα με τις ταμπέλες των τιμών και των εκπτώσεων.
Όλα σε ωθούν να ξεχάσεις τη δυστυχία ενός κόσμου, τα δικά σου βάσανα και να παρασυρθείς απ' το πανηγύρι γύρω σου.
Βέβαια κάτι λείπει απ αυτό το σκηνικό.
Εκτός από αμάξια που περνούν, αραιά αλλά σταθερά, και κάτι ελάχιστους περαστικούς δεν υπάρχει έξω ψυχή.
Σταματάω να κάνω ένα τσιγάρο και συνειδητοποιώ πως είμαι μόνος μου μέσα στα φώτα μιας έρημης από ανθρώπους λεωφόρου.
Ακόμη κι Εκκλησία όμορφη κι επιβλητική, φαντάζει τόσο άδεια.
Σκέφτομαι πως δεν πρέπει να 'ναι έτσι τα Χριστούγεννα μας.
Δεν πρέπει να ναι «ατομικά», να χωρούν δηλαδή από λίγους έως ελάχιστους, ίσως και καθόλου, όσους χωράει μια πολύβουη, υπερεπικοινωνιακή και απόλυτα έρημη ζωή.
Τα Χριστούγεννα είναι και πρέπει να παραμείνουν η αγκαλιά εκείνη που χωράει τους πάντες, -μιας και αν ο Θεός δεν είχε έρθει ακόμη- και για τον πλέον τιποτένιο άνθρωπο του κόσμου αυτού. Σαφώς δεν θα ήταν Σωτηρία η Έλευσή Του, αλλά κοσμικό φιάσκο.
Χριστούγεννα για όλους και με όλους με ή και χωρίς φωτάκια και λαμπιόνια.
Φαίδων Χριστοδουλάκης - Fedon Christodoulakis
ΜΑ Θεολογίας | fedon-christodoulakis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου