Περί υπομονής και επιμονής ο λόγος
Φαίδων Χριστοδουλάκης
Πρίν πολλά χρόνια, τέλη σχεδόν της δεκαετίας του 80, ο μακαρίτης ο πατέρας μου έφερε απ' το χωριό του στον Αποκόρωνα, μιά ρίζα φραγκοσυκιάς να την φυτέψει στο Μπραχάμι.
Μικροί και μεγάλοι γελούσαν κάτω απ' τα μουστάκια τους βλέποντας τη λαχτάρα του ανδρός να αναστήσει μιά ιδέα κρητικού τοπίου στη γή της Αττικής, πράγμα που έμοιαζε ματαιοπονία, μιάς και δεν ταιριάζει το φυτό καθόλου εκεί που πάλευε να το φυτέψει.
Η χαρά του μετά από αρκετό καιρό ήταν ανεκλάλητη, όταν την είδε να θεριεύει και να αποστομώνει όλους αυτούς που λέγανε «δεν γίνεται-αποκλείεται».
Ωστόσο δεν είδε καρπούς ποτέ κι ίδιος το απέδωσε στο έδαφος κτλ. Μου λεγε συχνά «δεν πειράζει, κάναμε τη προσπάθεια μας και φτάσαμε ως εδώ. Πάλι καλά.» Δεν απογοητεύθηκε ποτέ ακολουθώντας την παραβολή του Χριστού, (Λουκ.13,6-9) συχνά βέβαια κάτι τέτοιες μέρες, τέλη Ιούλη αρχές Αυγούστου τη γυρόφερνε να δεί μπας και έβγαλε τον πολύτιμο καρπό της. Εις μάτην ωστόσο. Ο πατέρας απεδήμησεν εις Κύριον εν ειρήνη κι εμείς παλέψαμε με συμβουλές και πατέντες μανιάτικες -κοπή φύλλων τον χειμώνα κτλ- να την κάνουμε να καρποφορήσει στην αρχή δειλά κι αργότερα πλούσια.
Όποτε βγαίνω απ' το σπίτι την χαζεύω, την καμαρώνω και θυμάμαι τον γέρο μου που δεν απελπίζονταν ποτέ μα ποτέ. Είχε έναν τρόπο μοναδικό να βλέπει φώς μέσα σε πυκνά σκοτάδια.
Τελικά κάποιες φορές αργούν τα καλά νέα μιάς προσπάθειας σε βαθμό που να λιγοψυχεί κανείς ειδικά σε εποχή που λατρεύεται η αυτοματοποίηση των άμεσων αποτελεσμάτων. Κι εκεί είναι το πολύ σπουδαίο. Να επιμείνει κανείς με ένταση και πάθος. Στο τέλος θα νικήσει στα σίγουρα.
Ωστόσο δεν είδε καρπούς ποτέ κι ίδιος το απέδωσε στο έδαφος κτλ. Μου λεγε συχνά «δεν πειράζει, κάναμε τη προσπάθεια μας και φτάσαμε ως εδώ. Πάλι καλά.» Δεν απογοητεύθηκε ποτέ ακολουθώντας την παραβολή του Χριστού, (Λουκ.13,6-9) συχνά βέβαια κάτι τέτοιες μέρες, τέλη Ιούλη αρχές Αυγούστου τη γυρόφερνε να δεί μπας και έβγαλε τον πολύτιμο καρπό της. Εις μάτην ωστόσο. Ο πατέρας απεδήμησεν εις Κύριον εν ειρήνη κι εμείς παλέψαμε με συμβουλές και πατέντες μανιάτικες -κοπή φύλλων τον χειμώνα κτλ- να την κάνουμε να καρποφορήσει στην αρχή δειλά κι αργότερα πλούσια.
Όποτε βγαίνω απ' το σπίτι την χαζεύω, την καμαρώνω και θυμάμαι τον γέρο μου που δεν απελπίζονταν ποτέ μα ποτέ. Είχε έναν τρόπο μοναδικό να βλέπει φώς μέσα σε πυκνά σκοτάδια.
Τελικά κάποιες φορές αργούν τα καλά νέα μιάς προσπάθειας σε βαθμό που να λιγοψυχεί κανείς ειδικά σε εποχή που λατρεύεται η αυτοματοποίηση των άμεσων αποτελεσμάτων. Κι εκεί είναι το πολύ σπουδαίο. Να επιμείνει κανείς με ένταση και πάθος. Στο τέλος θα νικήσει στα σίγουρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου