Βγαίνω στη βεράντα να κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο. Απολαμβάνω τον άγριο βοριά που λυσσομανά στον μουσάτο δωρικό μου πώγωνα. Μιά γαλήνη φθινοπωρινή διαποτίζει το είναι μου. Έρχεται χειμώνας επιτέλους. Φεύγει η καλοκαιρινή παράνοια που κόντεψε να μας ξεκάνει σαν 19άχρονη καψούρα της δεκαετίας του '90.
Ξάφνου στο βάθος του έναστρου στερεώματος βλέπω ένα βαθύ πορτοκαλί φωτάκι να τρεμοσβήνει, άλλοτε να μεγαλώνει κι άλλοτε να μικραίνει. Το χαζεύω λίγη ώρα. Σβήνω το τσιγάρο, ρουφάω την τελευταία τζούρα ούζο και καταπίνω το τελευταίο μου φραγκόσυκο.
Το φωτάκι μεγαλώνει όμως. Κάνω μεταβολή ψύχραιμα, κλείνω την εξώπορτα λέω ένα: Ιησούς Χριστός νικά κτλ και πάω να τυλιχτώ με τα σεντόνια-βυζαντινά λάβαρα που έχω. Άσε μην είναι τίποτε Άλιεν από κάνα Σείριο. Ξέρω γω... που χα δεί τις προάλλες στο National Geographic κι αντί να πάνε να απαγάγουν τίποτα χοντρές ακτιβίστριες απ' το Όρεγκον που κάνανε αγώνα κατά Τράμπ, βουτήξουν κατά λάθος εμένα, κι ανακαλύψουν τα επτασφράγιστα μυστικά του αιώνιου ελληνικού DNA και την συνταγή του τέλειου φραπέ.
Δεν παίζουν μ αυτά.
Η νύχτα κρύβει μυστικά παιδιά μου....
Φαίδων Χριστοδουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου