Πλησιάζει και η 17η Νοέμβρη
και περιμένουμε με μάτια δακρυσμένα,
τη γενιά του Πολυτεχνείου απ το Κολωνάκι,
να μας τραγουδήσει
«αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας».
Να μας πει όμως από που μέχρι που,
να δούμε τελικά σε μας πόσο χώμα μένει.
να δούμε τελικά σε μας πόσο χώμα μένει.
Δεν τιμώ τη γενιά του Πολυτεχνείου...
Τουναντίον.
Φτύνω στα μούτρα το αφήγημα της και τη μυθολογία της Μεταπολίτευσης.
Τα ψεύδη της και το πούλημα του ελληνικού λαού.
Σέβομαι τους νεκρούς, τους οποιουσδήποτε νεκρούς, τους 12 ή τους 22 αλλά δεν τους τιμώ.
Θα τιμήσω τους εκατοντάδες χιλιάδες αγέννητους Έλληνες εξ αιτίας του πιο ξετσίπωτου κι άγριου αμοραλισμού που γνώρισε η ελληνική ιστορία. Αυτού της προοδευτικής γενιάς του 74.
Θα τιμήσω τη χαμένη γενιά της δεκαετίας του 80, που αδίκως πνίγηκε μέσα στα τοξικά νέφη της πολιτικοποίησης με το στανιό, στη κάθε λογής πρέζα και στις συμπληγάδες ενός ξεφτιλισμένου λάιφ στάιλ.
Θα θρηνήσω τις εκατοντάδες χιλιάδες των ηθικών και πνευματικών ναυαγίων από μια τοξική παιδεία και για τη πολιτισμική απονεύρωση μιας γενιάς ολόκληρης.
Θα θρηνήσω για έναν λαό που πλέον αιμορραγεί και βλέπει τα παιδιά του να φεύγουν ξανά μετανάστες.
Θα θρηνήσω για το πλήθος των αυτόχειρων. Θα τιμήσω και θα θρηνήσω μαζί.
Θα θρηνήσω μέσα σε καπνίζοντα ερείπια ως «νυχτοκόραξ εν οικοπέδω», για τη πνευματική κι υλική χρεοκοπία του λαού μου, για τη μεταβολή του σε έθνος γερόντων.
Θα θρηνήσω για τη μεγαλύτερη εθνική μας ήττα χωρίς καν μάχη, την ήττα που προκάλεσε η Μεταπολίτευση.
Θα θρηνήσω για τη προδοσία του Κυπριακού Ελληνισμού και την εγκατάλειψη του.
Από τα ερείπια θα ξεκινήσω εγώ και η δική μου γενιά την εθνική μας αναδημιουργία, πετώντας στο Καιάδα της ελληνικής ιστορίας τη μελανότερη σελίδα της, αυτή της Μεταπολίτευσης και καταδικάζοντας σε αιώνια λήθη τη μαύρη γενιά του 74.
Φαίδων Χριστοδουλάκης
Φτύνω στα μούτρα το αφήγημα της και τη μυθολογία της Μεταπολίτευσης.
Τα ψεύδη της και το πούλημα του ελληνικού λαού.
Σέβομαι τους νεκρούς, τους οποιουσδήποτε νεκρούς, τους 12 ή τους 22 αλλά δεν τους τιμώ.
Θα τιμήσω τους εκατοντάδες χιλιάδες αγέννητους Έλληνες εξ αιτίας του πιο ξετσίπωτου κι άγριου αμοραλισμού που γνώρισε η ελληνική ιστορία. Αυτού της προοδευτικής γενιάς του 74.
Θα τιμήσω τη χαμένη γενιά της δεκαετίας του 80, που αδίκως πνίγηκε μέσα στα τοξικά νέφη της πολιτικοποίησης με το στανιό, στη κάθε λογής πρέζα και στις συμπληγάδες ενός ξεφτιλισμένου λάιφ στάιλ.
Θα θρηνήσω τις εκατοντάδες χιλιάδες των ηθικών και πνευματικών ναυαγίων από μια τοξική παιδεία και για τη πολιτισμική απονεύρωση μιας γενιάς ολόκληρης.
Θα θρηνήσω για έναν λαό που πλέον αιμορραγεί και βλέπει τα παιδιά του να φεύγουν ξανά μετανάστες.
Θα θρηνήσω για το πλήθος των αυτόχειρων. Θα τιμήσω και θα θρηνήσω μαζί.
Θα θρηνήσω μέσα σε καπνίζοντα ερείπια ως «νυχτοκόραξ εν οικοπέδω», για τη πνευματική κι υλική χρεοκοπία του λαού μου, για τη μεταβολή του σε έθνος γερόντων.
Θα θρηνήσω για τη μεγαλύτερη εθνική μας ήττα χωρίς καν μάχη, την ήττα που προκάλεσε η Μεταπολίτευση.
Θα θρηνήσω για τη προδοσία του Κυπριακού Ελληνισμού και την εγκατάλειψη του.
Από τα ερείπια θα ξεκινήσω εγώ και η δική μου γενιά την εθνική μας αναδημιουργία, πετώντας στο Καιάδα της ελληνικής ιστορίας τη μελανότερη σελίδα της, αυτή της Μεταπολίτευσης και καταδικάζοντας σε αιώνια λήθη τη μαύρη γενιά του 74.
Φαίδων Χριστοδουλάκης
Το επιστέγασμα της περίφημης γενιάς του Πολυτεχνείου
Να πούμε κάποιες αλήθειες γκρεμίζοντας μια μυθολογία που στήθηκε εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια. Κατ' αρχάς η επάρατη κατά τ' άλλα χούντα, στήθηκε στην χώρα το 1967 για ένα και βασικό λόγο. Ένα μόνο. Ό,τι άλλο έχει ακουστεί και γραφτεί ειναι εκτός ιστορικής πραγματικότητας. Ο βασικός λόγος ήταν ο σημαντικότατος για τις ΗΠΑ πόλεμος των έξι ημερών του Ισραήλ.
Η Ελλάδα έτυχε γεωστρατηγικά να αποτελεί τη μόνη γέφυρα που θα μπορούσε απρόσκοπτα να ρέει το πολεμικό υλικό προς το Ισραήλ. Έτσι μια αμερικανοκίνητη χούντα, ήταν απαραίτητη δεδομένης και της δευτερεύουσας γεωστρατηγικής σημασίας της ρυθμίσεως του Κυπριακού υπέρ της Τουρκίας. Άρα πόλεμος έξι ημερών, και δευτερευόντος Κύπρος τα δυο θέματα στην ατζέντα Του Χένρι Κίσιγκερ.
Όταν πλέον ρυθμίστηκαν και τα δυο, στήθηκε η αποκατάσταση της Δημοκρατίας με αρχιτέκτονες τον Κων. Καραμανλή και κατόπιν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτά συνοπτικά για την ιστορία της χούντας.
Ερχόμαστε τώρα στην περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου. Προσωπικά σαν τέκνο της δεκαετίας του 80, δεν τιμώ καθόλου την «προοδευτική» γενιά του Πολυτεχνείου. Θεωρώ ότι στα σχεδόν διακόσια χρόνια ελευθέρου(?) πολιτικού βίου, ήταν η χειρότερη γενιά Ελλήνων, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων. Και θα εξηγηθώ.
Έχασε η γενιά αυτή το μέγα προνόμιο και την τεράστια ιστορική ευκαιρία, μετά το δεύτερο μισό του 20ου αι., να οδηγήσει επιτέλους την χώρα στην αληθινή εθνική ανεξαρτησία και την ευημερία του πολύπαθου, από Παγκόσμιους κι εμφυλίους πολέμους, λαού της.
Μετατράπηκε στην απόλυτη γενιά του αμοραλισμού, την γενιά των βλαχογιάπις, του βαλκανικού λάιφ στάιλ, του ηλίθιου μιμητισμού, της άγριας κονόμας και της θεοποίησης της απάτης. Κατάφερε να φέρει στο ιστορικό φως τα χειρότερα χαρακτηριστικά του λαού μας.
Συνέδραμε συστηματικά, βάσει των ανόητων ιδεολογικών της εμμονών, στο ξήλωμα μια σπουδαίας Παράδοσης. Ενός άλλου τρόπου. Τώρα κλαίγονται όλοι τους μέσα σε καπνίζοντα ερείπια.
Το επιστέγασμα μιας γενιάς που έφτασε έναν λαό στην απόλυτη Χρεωκοπία, ηθική, πνευματική και κατόπιν οικονομική. Δεν τιμώ τη γενιά του Πολυτεχνείου. Ήταν απλά μια μαύρη σελίδα. Και το λέω με θυμό.
Προσδοκώ απ' τις επερχόμενες γενιές να ξαναχτίσουμε ότι αυτοί γκρέμισαν και να τους εχουμε αιώνιο παράδειγμα αποφυγής.
Φαίδων Χριστοδουλάκης
16 Νοεμβρίου 2013
Η Ελλάδα έτυχε γεωστρατηγικά να αποτελεί τη μόνη γέφυρα που θα μπορούσε απρόσκοπτα να ρέει το πολεμικό υλικό προς το Ισραήλ. Έτσι μια αμερικανοκίνητη χούντα, ήταν απαραίτητη δεδομένης και της δευτερεύουσας γεωστρατηγικής σημασίας της ρυθμίσεως του Κυπριακού υπέρ της Τουρκίας. Άρα πόλεμος έξι ημερών, και δευτερευόντος Κύπρος τα δυο θέματα στην ατζέντα Του Χένρι Κίσιγκερ.
Όταν πλέον ρυθμίστηκαν και τα δυο, στήθηκε η αποκατάσταση της Δημοκρατίας με αρχιτέκτονες τον Κων. Καραμανλή και κατόπιν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτά συνοπτικά για την ιστορία της χούντας.
Ερχόμαστε τώρα στην περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου. Προσωπικά σαν τέκνο της δεκαετίας του 80, δεν τιμώ καθόλου την «προοδευτική» γενιά του Πολυτεχνείου. Θεωρώ ότι στα σχεδόν διακόσια χρόνια ελευθέρου(?) πολιτικού βίου, ήταν η χειρότερη γενιά Ελλήνων, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων. Και θα εξηγηθώ.
Έχασε η γενιά αυτή το μέγα προνόμιο και την τεράστια ιστορική ευκαιρία, μετά το δεύτερο μισό του 20ου αι., να οδηγήσει επιτέλους την χώρα στην αληθινή εθνική ανεξαρτησία και την ευημερία του πολύπαθου, από Παγκόσμιους κι εμφυλίους πολέμους, λαού της.
Μετατράπηκε στην απόλυτη γενιά του αμοραλισμού, την γενιά των βλαχογιάπις, του βαλκανικού λάιφ στάιλ, του ηλίθιου μιμητισμού, της άγριας κονόμας και της θεοποίησης της απάτης. Κατάφερε να φέρει στο ιστορικό φως τα χειρότερα χαρακτηριστικά του λαού μας.
Συνέδραμε συστηματικά, βάσει των ανόητων ιδεολογικών της εμμονών, στο ξήλωμα μια σπουδαίας Παράδοσης. Ενός άλλου τρόπου. Τώρα κλαίγονται όλοι τους μέσα σε καπνίζοντα ερείπια.
Το επιστέγασμα μιας γενιάς που έφτασε έναν λαό στην απόλυτη Χρεωκοπία, ηθική, πνευματική και κατόπιν οικονομική. Δεν τιμώ τη γενιά του Πολυτεχνείου. Ήταν απλά μια μαύρη σελίδα. Και το λέω με θυμό.
Προσδοκώ απ' τις επερχόμενες γενιές να ξαναχτίσουμε ότι αυτοί γκρέμισαν και να τους εχουμε αιώνιο παράδειγμα αποφυγής.
Φαίδων Χριστοδουλάκης
16 Νοεμβρίου 2013
Πάντως να ξέρετε μερικοί επίγονοι της χρεοκοπημένης «γενιάς του Πολυτεχνείου» πως μια γενιά ολόκληρη νέων Ελλήνων, είναι έτοιμη να ξεσκίσει με πάθος την μυθολογία της Μεταπολίτευσης σε όλα τα επίπεδα, καθώς και να κάνει πάτωμα τα τελευταία παρακμιακά της κάστρα. Και αυτό θα ναι ένα έργο εθνικής σημασίας, άκρως ελληνικό. 13 Σεπτεμβρίου 2016
Μπορώ να αποδεχτώ και σέβομαι τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις με τις δικές μου... Ή πιο σωστά σέβομαι το δικαίωμα έκφρασης τους. Έχω ξαναπεί και στο παρελθόν, πώς τουλάχιστον για εμένα, δεν επηρεάζουν άμεσα τις διαπροσωπικές και φιλικές μου σχέσεις, με τον όρο να υφίσταται η ειλικρίνεια και η τιμιότητα και να απορρίπτεται η σκατοψυχία που ενεδρεύει σε όλους τους ιδεολογικούς χώρους και είναι τελικά ψυχική-πνευματική νόσος.
Όμως δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα μια γενιά νέων ανθρώπων στην πιο παραγωγική της φάση, να μην καταδικάζει, έστω με τις δικές της ιδεολογικές προϋποθέσεις, ενδεχομένως στον αντίποδα των δικών μου πεποιθήσεων, και με διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις κι αναλύσεις, τη δυσώδη και ελεεινή γενιά του Πολυτεχνείου, που είναι η κύρια υπεύθυνη της καταστροφής ενός ολόκληρου κόσμου και της υποθήκης του μέλλοντος του.
Η ανακοίνωση του Σύριζα για το περσινό δημοψήφισμα-τσίρκο Μεντράνο και για το ΌΧΙ, είναι επιεικώς χυδαία και κατάπτυστη. Ο εμπαιγμός ενός απελπισμένου κόσμου έχει όρια. Όπως επίσης και η πολιτική αλητεία. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι τυχοδιώκτες επίγονοι της γενιάς του Πολυτεχνείου. Έκαναν συνώνυμη την πουστιά και την αλητεία με την Αριστερά, χωρίς πλέον προσχήματα. Κανείς δεν θα τα χε καταφέρει καλύτερα. Εδώ δεν πρόκειται για «συνθήκη της Βάρκιζας» αλλά και ομαδικό τάφο της αριστεροσύνης εν Ελλάδι. 5 Ιουλίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου