«Η Βραζιλιάνα και οι γλουτοί…»
Μετρό, Τρίτη 19/8/2014 μ.Χ.
Κατεβαίνοντας με την κόκκινη γραμμή από Αττική προς Δάφνη, σε βαγόνι με κλιματισμό και σχετικά λίγο κόσμο (μιλάμε για τις ιδανικές συνθήκες Αυγούστου…), διαβάζω λαίμαργα την Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του Σ. Καργάκου κι έχω φτάσει στη μάχη στο Βαλτέτσι. Ξαφνικά στο Σύνταγμα ανεβαίνει κάτι που κάνει το νυσταλέο βαγόνι να ξυπνήσει…
Μια απιστεύτου κάλλους κοπέλα… μια εξωτική καλλονή… κάτι μεταξύ χανούμισσας από το Μαρόκο και Βραζιλιάνας χορεύτριας με σπαστό νέγρικο μαλλί, σοκολατί επιδερμίδα σαν λάκτα…, υπέροχο πρόσωπο μιγάδας με σαρκώδη χείλη και πανέμορφα μελί μάτια. Φορούσε ένα τιγρέ σορτσάκι και ένα στενό ροζ μπλουζάκι μέχρι τον αφαλό πάλευαν να κρύψουν το απίστευτο αλαβάστρινο σώμα, με ιδανικές αναλογίες, σκέτο έργο τέχνης.
Αφού έριξε μια αόριστη, ελαφρώς ειρωνική μάτια στο πλήθος που ξεροστάλιαζε, γύρισε προς το τζάμι της πόρτας όπου θαύμαζε κι αυτή τη μαγική της εικόνα. Σε μένα τον τυχερό, ήταν ορατοί εκ του σύνεγγυς λόγω θέσης, οι εξωπραγματικοί γλουτοί της… στητοί και βραζιλιάνικοι… χορευτικοί και περήφανοι… σπανίως ευρισκόμενοι στην ελλαδική ενδοχώρα… κάτι που με έκανε να μην μπορώ να παρακολουθήσω την πολιορκία της Τριπολιτσάς που προσπαθούσα να διαβάσω…
Ένας γεροντάκος απέναντι μου, που 'χε κι αυτός ο καψερός την ίδια μαρτυρική θεά, κοίταζε μέσα από κάτι χοντρά χουντικά γυαλιά κι βγάζοντας την προπολεμική τραγιάσκα του σκούπιζε την καραφλίτσα με ένα μαντήλι, ενώ ένα στόμα ανοιχτό σαλιάρικο και δυο γουρλωμένα μάτια με καταρράκτη, πυροβολούσαν τον ολοστρόγγυλο εξωτικό πισινό.
Στην επόμενη στάση, βιαστικά η κοπέλα κατέβηκε και μια γκριμάτσα στωικής λύπης σχηματίστηκε στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του παππού. Ξαφνικά μου λέει δυνατά για να μαλακώσει τη λύπη του:
«Ε, ψιτ, εσύ με το μούσι που διαβάζεις… τελικά η γη είναι ολοστρόγγυλη…»
Μου κλείνει πονηρά το μάτι. Χαχανίζω ξεδιάντροπα κι απαντώ αυθόρμητα:
«Γεια σου παππού μου, Κοπέρνικε… αργά το κατάλαβες!!!»
Σας ασπάζομαι, Φαίδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου