Η Νεοεποχίτικη άβυσσος της Νέας Τάξης πραγμάτων

Αναπόφευκτα πάντως, ίσως καθυστερημένα, ξυπνάμε από έναν βαθύ πολιτισμικό και πνευματικό λήθαργο. Μπροστά στα μάτια μας ανοίγεται ολοφάνερα όλη η νεοεποχίτικη άβυσσος της Νέας Τάξης πραγμάτων, με ή χωρίς τα ανθρωπιστικά της προσωπεία και της αγαπολογικές της μάσκες.

Η τεράστια φάμπρικα του δικαιωματισμού, η γραφειοκρατική καμόρα του Ευρωθηρίου της Αποκάλυψης δείχνει τα δόντια της και βρυχάται «ως λέων ωρυόμενος» ενάντια στα έθνη και τις παραδόσεις τους.

Συμμάχους βρίσκει στα απολύτως ελεγχόμενα κι ουσιαστικά ξεπουλημένα εθνικά κοινοβούλια της παρηκμασμένης και γερασμένης Ευρώπης, αυτού του «πνευματικού νεκροταφείου» κατά τη ρήση του Ντοστογιέφσκι που σύντομα θα είναι κι ένα βιολογικό και πολιτισμικό ερείπιο.

Ανέλπιστα οι διάφορες χριστιανικές παραδόσεις-κοινότητες της Δύσης, από τον παραδοσιακό Ρωμαιοκαθολικισμό μέχρι και τις προτεσταντικές παραφυάδες όλων των αποχρώσεων, παρά τις οποίες φιλότιμες αντιδράσεις που πράγματι υπάρχουν, συμπορεύονται με «τον αντικείμενο και τον υπεραιρόμενο» έχοντας κλίνει γόνυ στο «πνεύμα της ερήμου» που πείραξε κάποτε τον Υιό του Ανθρώπου και ηττήθηκε.

Ο νεογνωστικισμός της Νέας Εποχής με τον πανθρησκειακό του ψευδοανθρωπισμό και την δογματική σχετικοποίηση, νόθο τέκνο του Διαφωτισμού, δεκαετίες τώρα έχει διαβρώσει λαούς και συνειδήσεις με όχημα την Οικουμενίστικη πανώλη δίνοντας την χαριστική βολή στην οποία χριστιανικότητα είχε απομείνει στη Δύση.

Από τις αρχές του 20ου αιώνα ξεκίνησε τον κυρίως πόλεμο και κατά της Ορθοδοξίας, ως της μόνης και μιας Αγίας, Αποστολικής και Καθολικής Εκκλησίας του Χριστού, το Πανάγιο Σώμα Του που ζει κι αναπνέει την Άκτιστη Χάρη του Παρακλήτου και θεωρεί ως Ιερά Παρακαταθήκη αλήθειας και ζωής την διδαχή των Αποστολών, των Πατέρων και των Συνοδών της.

Το κατάπτυστο νομοθέτημα αποτελεί την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα υποτελή μνημονιόπανα της κυβερνώσας κι αντιπολιτευόμενης φιλελεαριστεράς που αναζητά καταφύγιο στο τυμπανιαίο αφήγημα του πολιτιστικού μαρξισμού των απίθανων κοινωνικών μειονοτήτων και των επικίνδυνων εθνοθρησκευτικών ομάδων.

Κυρίως και πρωτίστως χτυπάει την ανθρωπολογική μας ρίζα, αυτή που αιώνες τώρα τρέφεται από την Ορθόδοξη εσχατολογία και την ελληνική μας σοφία, η οποία κατανοεί το ανθρώπινο πρόσωπο, ιδίως όταν αυτό νοσεί σπαρασσόμενο μες στην μικρότητα του και τα πάθη του, αλλά δεν συμβιβάζεται και δεν νομιμοποιεί τον διχασμό και την σχάση του, την φθορά και τον θάνατο του.

• Με αυτές τις πνευματικές αποσκευές ας πολεμήσουμε υπερασπιζόμενοι τις νέες γενιές Ελλήνων Ορθοδόξων, που από νέους άντρες και γυναίκες παλεύουν να τους μεταβάλουν σε ερμαφρόδιτα υπαρξιακά τέρατα αυτιστικά κι ακοινώνητα.

Και στο τέλος να είμαστε βέβαιοι πως εμείς θα νικήσουμε έστω κι αν περάσουμε «διά πυρός καί ὕδατος». Το βεβαιώνει με σαφήνεια ο μαθητής «ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς» στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής.

9 Οκτωβρίου 2017
Φαίδων Χριστοδουλάκης

ΜΑ Θεολογίας

Περισσότερα » Φαίδων Χριστοδουλάκης