Είμαι άνθρωπος που εκτιμώ απεριόριστα τον ύπνο και δεν τον θεωρώ διόλου χαμένο χρόνο. Από μικρός έριχνα απίστευτες τούφες κουκουλωμένος με φλοκάτες, κουβέρτες Ναούσσης και κιλίμια που μου έριχνε η Αρβανίτισσα μάνα μου.
Θεωρώ τον ύπνο, ιδίως τον φθινοπωρινό, καθάρισμα του μυαλού και αποκατάσταση των ψυχοσωματικών σκαλωμάτων. Το απόλυτο σύμβολο της θαλπωρής και της ασφάλειας.
Έναν χωροχρόνο κατάδικο σου, που σε περιμένει να τον ξεσκονίσεις.
Επιπλέον για κάποιον λόγο που απλά ψηλαφώ χωρίς να μπορώ να τον εντάξω στο μεταφυσικό μου οικοδόμημα, ο ύπνος του φθινοπώρου σε φτάνει στα όρια των δύο κόσμων, του ορατού και του αοράτου, σχετικοποιώντας συχνά αυτά τα όρια.
Σου ανοίγει παράξενα τα μάτια παρόλο που τα έχεις κλειστά.
5 Νοεμβρίου 2017 στις 10:47 μ.μ.
ΜΑ. Θεολογίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου