Συχνά προσπαθώντας να πολεμήσω το αίσθημα της απώλειας προσφιλών κι αγαπημένων προσώπων έφτιαξα μέσα μου ένα όραμα. Φαντάστηκα ένα τραπέζι γιορτινό που θα 'ναι όλοι όσοι έφυγαν από κοντά μας οι εγγύς και οι μακράν.
Ένα τραπέζι γιορτινό Δικαιοσύνης κι Αγάπης χωρίς διαχωρισμούς κι εξαιρέσεις.
Ένα τραπέζι χωρίς τη φθορά και την αγωνία της άπιαστης στιγμής ενός χρόνου απατεώνα και φθοροποιού.
Θα ναι όλοι εκεί... οι δικοί μας άνθρωποι... ακόμη κι αυτοί που δεν γνωρίσαμε ποτέ.
Δεν θα 'ναι πια φωτογραφίες σε κορνίζες αλλά πρόσωπα ζωντανά όπως κι εμείς.
Αληθινοί άνθρωποι με αληθινές καρδιές.
Ψυχοσάββατο σήμερα και το μυαλό μου ασυνείδητα πάει στους δικούς μου απόδημους από αυτόν τον κόσμο. Σταθερή παρηγοριά και καταφυγή η Ορθόδοξη εσχατολογία.
Εμείς δεν ξορκίζουμε τον θάνατο. Τον αντιμετωπίζουμε στα ίσα με τη Αναστάσιμη ελπίδα ζωντανή. Μια μέρα θα 'ρθουν όλα μας τα χαμένα.
Ψυχοσάββατο σήμερα κι ας προσευχηθούμε για αυτούς που δεν είναι πια κοντά μας παρόλο που δεν έφυγαν ούτε μια στιγμή από μέσα μας και μας καθόρισαν απόλυτα.
Θα 'ρθει μια μέρα που θα ανταμώσουμε ξανά σε ένα αιώνιο γιορτινό τραπέζι.
Ψυχοσάββατο σήμερα κι ας προσευχηθούμε για αυτούς που δεν είναι πια κοντά μας παρόλο που δεν έφυγαν ούτε μια στιγμή από μέσα μας και μας καθόρισαν απόλυτα.
Θα 'ρθει μια μέρα που θα ανταμώσουμε ξανά σε ένα αιώνιο γιορτινό τραπέζι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου