Η Μεσερέτ Ντεφάρ, αυτή η μικροσκοπική κυρία από την Αιθιοπία δεν είχε καλή χρονιά. Μετά το χρυσό που είχε κατακτήσει στην Αθήνα το 2004, στα 5.000 χιλιόμετρα και το χάλκινο στο Πεκίνο, το 2008, έδειχνε να βρίσκεται σε πτώση. Εξάλλου είχε πατήσει και τα 28 και σε αυτά τα αγωνίσματα βγαίνουν διαρκώς νέα «φυντάνια».
Η ορθόδοξη πίστη και ζωή δεν είναι ένα φολκλορικό στοιχείο ενός καιρού που έφυγε. Δεν είναι μουσειακό είδος, απομεινάρι μιας νεκρής παράδοσης που έχει ανάγκη ανακαίνισης και εκσυγχρονισμού. Δεν είναι ένας ιστορικισμός για λίγους. Μια απόκρυφη γνώση του παρελθόντος.
Διαβάζοντας ξανά και ξανά τις αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων της τραγικής εκείνης περιόδου για το μαρτύριο του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, καθώς και τις φρικαλεότητες που διέπραξαν τα τουρκικά στίφη στον άμαχο πληθυσμό της πόλης, πάντα θα μου γεννιέται ένα ανάμεικτο αίσθημα άγριας οργής και βαθιάς μελαγχολίας.
Μην παρουσιάζετε μερικοί, ακόμα και σήμερα, σαν Ρομπέν των Δασών και σαν τιμωρούς τους κατεξοχήν δημοκρατικούς ρουφιάνους της Προοδευτικής Μεταπολίτευσης, αυτής που παίνευε πριν μέρες ο βαψομαλλιάς "ιστορικός" σε ένα debate συντηρητικών.
Ένας από τους μεγαλύτερους Αυτοκράτορες της Ρωμανίας-Βυζαντίου, υπήρξε ο Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης (4 Νοεμβρίου). Έζησε ο άξιος στρατιώτης-Βασιλιάς από το Διδυμότειχο στην πιο κρίσιμη εποχή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού, όταν πλέον το Βυζάντιο είχε κατακερματιστεί, ύστερα από την άδοξη πτώση της Βασιλεύουσας στις ορδές των Φράγκων Σταυροφόρων.
Είμαι άνθρωπος που εκτιμώ απεριόριστα τον ύπνο και δεν τον θεωρώ διόλου χαμένο χρόνο. Από μικρός έριχνα απίστευτες τούφες κουκουλωμένος με φλοκάτες, κουβέρτες Ναούσσης και κιλίμια που μου έριχνε η Αρβανίτισσα μάνα μου.
Την επόμενη φορά οι σελέμπριτι ιερείς του φέισμπουκ, οι αγαπολόγοι ψυχαναλυτές, οι τηλεπάστορες γκουρού των χιλιάδων λάικς ας προσέξουν τα «σκότωσε τον φασίστα μέσα σου, κόψτου το μουστάκι το τσιγκελωτό του εθνικιστή εύζωνα» κι άλλα αγαπολογικά, γιατί το «ανθρωπιστικό» κάρο δεν τραβάει στην ανηφόρα.