Είμαι στο Μετρό στο Σύνταγμα και πηγαίνω προς Δάφνη έχων απέναντι μου, δύο αδύνατα και λυγερά κορίτσια, γύρω στα δεκαοχτώ, χεράκι χεράκι, με πολύ κοντές φουστίτσες ψευτολαμπάντα και κολλητά μπλουζάκια σημαιοστολισμένα με ουράνια τόξα στη θέση του εφηβικού τους στήθους, ξανθά με κοντά μαλλιά και γυαλάκια ανήθικα.
Εγώ ήμην αφοσιωμένος στο Summa Theologiae του Θωμά του Ακινάτη και δεν έδωσα καμία σημασία στα παθιάρικα γλωσσόφιλα που άρχισαν να ανταλλάσσουν με ενδιάμεσους σατανικούς γέλωτες και τα τοιαύτα, προσπαθών να παρακολουθήσω τους περίτεχνους αριστοτελικούς συλλογισμούς του φωστήρος της Δύσης.
Ξάφνου, στο σταθμό Συγγρού-Φίξ, την επιτάχυνση της αμαξοστοιχίας διαδέχτηκε ένα απότομο και εκκωφαντικό φρενάρισμα με αποτέλεσμα τα κορίτσια με τις μικροσκοπικές φούστες να προσγειωθούν στους στιβαρούς μηρούς μου, μία εκ δεξιών και μία εξ ευωνύμων.
Εγώ πραγματοποιώντας ηρωική έξοδο από τον αριστοτελικό λαβύρινθο του λαμπρού σχολαστικού μου αναγνώσματος, ήρθα εις εαυτόν και συγκράτησα στις ασφαλείς αγκάλες μου, ωσάν στρουθία, τις κατατρομαγμένες κόρες.
Κατόπιν τα ατυχή θήλεα έγειραν δακρυσμένα τις ξανθές κοντοκουρεμένες κόμες τους στους δωρικούς μου ώμους και εν συνεχεία, παραδεχτήκαμε μαζί πως, αυτός ο εναγκαλισμός ένεκα κινδύνου, ήταν μια νίκη των άκρων που δεν θα' πρέπε να επαναληφθεί εντός των ορίων της Ευρωζώνης.
Φαίδων Χριστοδουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου