Αλέξης Γκόλφης: ο Έλληνας «Χριστός»

Απόψε, Μεγάλη Πέμπτη βρέθηκα για λίγο στον ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, εκείνο το αρχαίο Εκκλησάκι απέναντι απ' τον σταθμό στο Μοναστηράκι που ήταν, σύμφωνα με τη παράδοση, η Μητρόπολη των παλιών γκαγκαραίων Αθηναίων. Αν και μικρός Ναός, έσφυζε από κόσμο και μάλιστα νεαρόκοσμο, που με τα σκουλαρίκια του και τα παρδαλά μαλλιά του, ήταν εκεί έστω να ανάψει ένα κερί και να ασπαστεί τα εικονίσματα.

Κατανυκτικά ήταν απόψε κι έξω ένα ψιλόβροχο κι ένας βαρύς Αττικός ουρανός συμπαραστέκονταν στο Θείο Δράμα.

Θυμήθηκα μιαν άλλη Μεγάλη Πέμπτη, που ποτέ μου δεν θα ξεχάσω και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Στην λαίλαπα του μηδενισμού των καιρών μας

Σε μια Ευρώπη που χάνεται με μια Παναγία των Παρισίων κατεστραμμένη από σήμερα. Το καμπαναριό της θα υπάρχει μόνο στο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ και θα χτυπάει όταν διαβάζουμε τις στιγμές του κωδωνοκρούστη Κουασιμόδου. Ένα σύμβολο της χριστιανικής Ευρώπης καταστράφηκε.

Ξεκινάει η προεκλογική περίοδος και ψηφίζουμε Φαίδωνα

Το έθνος είναι γλώσσα και λαλιά πανάρχαιη σε χείλη παιδικά

Το έθνος είναι ένα τεράστιο ψηφιδωτό 

από ψηφίδες/θραύσματα μνήμης
που μεταδόθηκαν από πατέρα σε γιό 

σαν αφηγήσεις άχρονες, εκεί που η ιστορία 

Γιατί αγαπώ την Σαρακοστή

Ένας απ τους κύριους λόγους που αγαπώ τη Σαρακοστή είναι γιατί την θεωρώ εκτός από στάδιο προετοιμασίας πνευματικό και πεδίο κάθαρσης ψυχής και σώματος, πολύτιμη συγκέντρωση δυνάμεων κι αντοχών.