Φαίδων Χριστοδουλάκης
Η αλήθεια είναι πως αντιπαθώ τα καρναβάλια. Από παλιά με μελαγχολούν. Και δεν είναι μια χριστιανική εμμονή αυτό. Περισσότερο είναι μια έμφυτη αποστροφή στις μασκοφορίες που κατά βάθος εκφράζουν πολλαπλούς εαυτούς και καταπίεση. Έλλειμμα χαράς κι έκφρασης.
Κι επιπλέον θεωρώ τους καρνάβαλους προκάτ γέλιο και «διασκέδαση» με το στανιό κάτι που σαν εκδήλωση έχει πάρει διαζύγιο από κάθε αυθορμητισμό και πηγαίο κέφι.
Όμως αναλογιζόμενος την τεράστια πίεση και την συλλογική κατάθλιψη του κόσμου, δείχνω κατανόηση στα «διονυσιακά κατάλοιπα» ενός ενσωματωμένου πολιτισμικά λάιτ παγανισμού με ψευτολάτιν κιτς περιτύλιγμα.
Αν κάτι θυμάμαι πάντως από την δεκαετία του '80, μασκοφορίες είναι όταν, παιδάκια, ντυνόμασταν στα σχολικά πάρτυ όλοι καουμπόηδες με χάρτινα καπέλα και γιλέκα, αστακοί με δέκα πιστολιά ο καθένας, και κάποιοι λίγοι Ζορό και στρατιωτάκια.
Στο τέλος της φιέστας, ιδρωμένοι από τις μεταξύ μας μάχες και παραφουσκωμένοι απ' τα δρακουλίνια, τα γαριδάκια, τα κεφτεδάκια και τα αναψυκτικά, θυμίζαμε άτακτα στρατεύματα κομπάρσων από γουέστερν με Τζον Γουέιν κι ελληνικό ανταρτογουέστερν με Κώστα Καζάκο.
Περισσότερα » Φαίδων Χριστοδουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου